Ο Τζωρτζ Χόρτον (1859-1942), Αμερικανός διπλωμάτης και συγγραφέας, τίμησε έμπρακτα και τις δύο ιδιότητες όσον ελάχιστοι. Ποιητής και πεζογράφος με ανεπιτήδευτο ύφος, τρυφερότητα, οξυδέρκεια και παρατηρητικότητα αφήκε πλούσιο συγγραφικό έργο. Για την ποιητική του αισθαντικότητα ο Whitman, ο μεγαλύτερος Αμερικανός ποιητής του περασμένου αιώνα, τον ξεχώριζε από όλους τους συγκαιρινούς. Ελληνομαθής και ελληνολάτρης, υπηρέτησε στην Αθήνα από το 1893 ως το 1897 και ξανά από το 1905-1910. Ενδιάμεσα, για έναν χρόνο, στην τουρκοκρατούμενη ακόμη τότε Θεσσαλονίκη. Από το 1911 ως το 1917 στη Σμύρνη. Ξανά στη Θεσσαλονίκη την εποχή της μεγάλης πυρκαγιάς. Από το 1919 πάλι στη Σμύρνη ως το τραγικό 1922. Ο ανθρωπισμός του, τα αισθήματα της ψυχής του επιβεβαιώθηκαν στις ώρες της Μικρασιατικής τραγωδίας και του μαρτυρίου των Χριστιανών της Τουρκίας. Μίλησε με τη μεγαλύτερη αυστηρότητα κατά των ψευδοχριστιανών της Δύσεως ως βαρύτατων συνενόχων του παλιμβαρβαρισμού στον οποίο είναι εξοικειωμένο το τουρκικό καθεστώς. Το βιβλίο αυτό, πούμε γλαφυρότητα απέδωσε στα ελληνικά η Λένα Παπαθεμελή, περιγράφει με συναρπαστικό τρόπο την Αθήνα τον καιρού του. Συνοπτικό, χαριτωμένο, ευχάριστο και ανάλαφρο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)