"Ξάφνου, μέσα στη φούρια του, το κορίτσι σταμάτησε και στάθηκε αντίκρυ από το δημιούργημά του με ανοιχτό το στόμα.
Και είδε ότι ήταν καλό.
"Είσαι πανέμορφος!" μουρμούρισε, μα το τέρας δεν αποκρίθηκε. "Είσαι πανέμορφος, μ' ακούς;" φώναξε τη δεύτερη φορά και ένα χαμόγελο έλαμψε στο πρόσωπό της. "Θα σε φωνάζω Ένα!" είπε, μα το τέρας δεν αποκρίθηκε και πάλι."
Ο Miguel Cervantes, (1547-1616) αποτύπωσε με απίθανα εύστοχο τρόπο την κατάντια του ανθρώπινου είδους, αναφέροντας πως "Ο καθένας είναι όπως τον έφτιαξε ο Θεός, και συχνά πολύ χειρότερος."
Ο άνθρωπος όντας από τη φύση του επιρρεπής σε ηθικά ολισθήματα, παροτρυνόμενος από τον ναρκισσισμό και τη ματαιοδοξία του, ως επί το πλείστον καταλήγει άδοξα ενταφιασμένος σε έναν απύθμενο λάκκο, τον οποίο σκεπάζουν ασφυκτικά οι συνέπειες των πράξεών του.
Κάποιοι καταφέρνουν να αποδράσουν από αυτόν τον λάκκο, ωριμάζοντας· κάποιοι άλλοι, λιγότεροι, αργούν χαρακτηριστικά να μπουν, ενώ ένα φανταστικά μικρό ποσοστό, κάθεται αγέρωχο στην κορυφή, στα όρια της καθαγίασης, και κοιτάζει αφ' υψηλού αηδιασμένο.
Το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών που καλούνται άνθρωποι, δεν ανήκουν σε καμία από τις προαναφερθείσες εξαιρέσεις. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)