Οι δαίμονες είχαν ισχυρή μνήμη.

Όχι όμως τόσο ισχυρή ώστε να θυμούνται την καταγωγή τους. Θα πρέπει να είχαν κάποτε μια ξεχωριστή ζωή, αλλά για αιώνες αμέτρητους η ζωή τους ήταν υφασμένη με τη φθαρτή ζωή των δαιμονισμένων.

Μέσα απ’ αυτούς, όμως, ήταν κυρίαρχοι σ’ αυτό τον παγωμένο κόσμο. Χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσαν ούτε να σκεφτούν ούτε να ενεργήσουν.

Χτίζανε πολιτείες στους πάγους, γλιστράγανε με περίεργα πλεούμενα στις μεγάλες απλωσιές του χιονού και στο τέλος κυριάρχησαν ακόμα και στον κρύο, συννεφιασμένο ουρανό...