...Ο Ράντολφ Κάρτερ ονειρεύτηκε τρεις φορές τη θαυμαστή πόλη και τρεις φορές κάτι τον άρπαξε μακριά, καθώς στεκόταν ακόμα στην ψηλή ταράτσα, πάνω απ' αυτήν. Έλαμπε ολόχρυση κι αξιολάτρευτη στο ηλιοβασίλεμα, με τείχη, ναούς, κιονοστοιχίες, όμορφες μαρμάρινες τοξωτές γέφυρες, ασημένια φαντασμαγορικά συντριβάνια σε μεγάλες πλατείες κι ευωδιαστούς κήπους. Φαρδείς δρόμοι προχωρούσαν ανάμεσα από ντελικάτα δέντρα, από υδρίες φορτωμένες λουλούδια και σειρές από φιλντισένια αγάλματα. Στους απόκρημνους βορινούς λόφους ανέβαιναν κλιμακωτά κόκκινες σκεπές και παλιά μυτερά αετώματα που έκρυβαν χλοερά λιθόστρωτα. Η πόλη ήταν ένας πυρετός των θεών, μια βροντερή συνήχηση από σάλπιγγες υπερφυσικές και θεϊκά σύμβολα. Την περιέβαλλε μυστήριο, σαν τα σύννεφα που περιβάλλουν ένα μυθικό αλλά ανεξερεύνητο βουνό...