Πέτρες που μετακινούνται. Μια κίνηση, σχεδόν ανεπαίσθητη: μια σκιά που σαλεύει μες στο σκοτάδι. Κι έπειτα, ένα ουρλιαχτό. Ένα τρομερό, παραπονιάρικο ουρλιαχτό, που προκαλεί ρίγη.
Το αερόστατο βρισκόταν τώρα ένα μέτρο πάνω από το έδαφος.
«ΑΝΕΒΑ!» φώναξε ο Τζέισον, σηκώνοντας στα χέρια την Ανίτα.
Το κορίτσι αρπάχτηκε στο καλάθι του αερόστατου. Με μία ακόμα ώθηση έπεσε μέσα. «Τζέισον!» φώναξε, αλλά η φωνή της σκεπάστηκε πάλι από εκείνο το ανατριχιαστικό μουγκρητό.
Τα χέρια του αγοριού πρόβαλαν στο χείλος του καλαθιού. Η Ανίτα στάθηκε όρθια παραπατώντας, τα έπιασε και τράβηξε με όλη της τη δύναμη, προσπαθώντας να τον ανεβάσει.
Ο θόρυβος ακουγόταν όλο και πιο κοντά.
Κάτι έτρεχε ανάμεσα στα χαλάσματα. Κάτι μεγάλο.