"Παιδιά δικά μου εσείς", είπε δυνατά, "κι ενός γονιού κακούργου, αν θέλετε να μ' ακούσετε, το άδικο που τραβάμε απ' τον πατέρα μας, μπορούμε να του το πληρώσουμε". Ένα μουρμούρισμα ακούστηκε απ' το ημικύκλιο καθώς η Γαία σήκωνε ψηλά το διαμαντένιο σπαθί. Τα παιδιά της -εκτός ίσως από τον Κρόνο- τα είχε αναθρέψει με τα ιδανικά της φυλής της, να πιστεύουν στην ειρήνη και τη δικαιοσύνη, να αποφεύγουν την αιματοχυσία και τη βία. Έτσι, έσπευσε να προσθέσει: "Και δε φταίμε εμείς, μια και πρωτάρχισε αυτός τα ανόσια έργα". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"...ένα εξαίρετο δείγμα επιστημονικής φαντασίας ή καλύτερα δημιουργικού οραματισμού, μια προβολή στο μέλλον μέσα από τη σοφία και την αλήθεια του μακρινού παρελθόντος..." (Αγγελική Στεργίου, Νέο Ανεξήγητο)

"...η πένα του Στυλιανού Μωυσείδη, άρχισε τον ξέφρενο μαγευτικό χορό της, πίσω από τον ήχο των λέξεων για να εκφράσει την εξόχως στοχαστική μορφή της..." (Κωσταντία Βόγδου, Αθηναϊκή)

"...γραμμένο σε μια γλώσσα λιτή και ακριβή, με ένα γρήγορο ρυθμό και πολλή δράση..." (Νίκος Ντόκας, Ελευθεροτυπία)

"...ο Στυλιανός Μωυσείδης, εκμαιεύοντας στοιχεία από το κλασικό έργο της Γενεαλογίας του Απολλόδωρου, επιτυγχάνει ένα μοναδικό συγκερασμό ευφυούς φαντασίας πλήρως εναρμονισμένης με τη σύγχρονη τεχνολογική πραγματικότητα..." (Παναγιώτα Φ. Σούγια, Ελληνική Αγωγή)